การรับเหมาก่อสร้างหรือการรับจ้างทำการงานอย่างอื่นที่มุ่งผลสำเร็จของงานถือว่าเป็นสัญญาจ้างทำของ  เมื่อผู้รับจ้างได้ทำการงานเสร็จแล้วก็ย่อมมีสิทธิได้รับค่าว่าจ้างตามที่ตกลงกัน  แต่ปัญหาที่จะหยิบยกมากล่าวนั้นจะขอยกตัวอย่างในเรื่องการก่อสร้างเป็นหลักเพราะมีคดีพิจารณาในศาลจำนวนมาก และแม้เป็นการจ้างทำของประเภทอื่นก็ใช้หลักเกณฑ์เดียวกัน คือทำงานเสร็จผู้ว่าจ้างต้องจ่ายค่าว่าจ้าง ซึ่งปัญหาส่วนใหญ่จะเกิดข้อพิพาทกันตรงจุดที่ว่าผู้ว่าจ้างไม่ยอมรับมอบงานโดยกล่าวอ้างว่างานที่ทำนั้นไม่เรียบร้อย ไม่ได้คุณภาพ ไม่ได้มาตรฐาน มีความชำรุดบกพร่อง งานที่ทำไม่เป็นไปตามแบบ หรือมีการทำงานล่าช้าต้องหักกลบค่าปรับกับค่าว่าจ้างเสียก่อน เมื่อไม่จ่ายค่าว่าจ้างผู้รับจ้างก็มีสิทธิฟ้องคดีต่อศาลเพื่อเรียกค่าว่าจ้างและค่าเสียหายต่างๆ ได้ตามกฎหมาย  ปัญหาคือผู้รับจ้างบางรายไม่มีนักกฎหมายหรือทนายความคอยให้คำปรึกษาและต้องสูญเสียหนี้ค่าว่าจ้างไปโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์อยู่เป็นประจำ ซึ่งแม้ศาลจะทราบว่าเป็นหนี้ค่าว่าจ้างกันอยู่จริงก็ตามแต่ก็ต้องตัดสินคดีไปตามบทบัญญัติของกฎหมาย เช่น  ในเรื่องอายุความฟ้องร้องคดีจ้างทำของตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 193/34 (1) ได้กำหนดให้ผู้ประกอบการค้าหรืออุตสาหกรรมหรือช่างฝีมือต้องฟ้องเรียกเอาค่าของ ค่าการงานที่ได้ทำภายในสองปีด้วย  ผู้รับจ้างบางรายไม่ทราบหรือมีเหตุประการอื่นใดที่ทำให้มูลหนี้ระงับไป การที่ไปฟ้องคดีก็มีโอกาสแพ้คดีค่อนข้างสูงเพราะบทบัญญัติของกฎหมายกำหนดไว้เช่นนั้น และนั้นก็เป็นอีกเพียงตัวอย่างหนึ่งที่นำมาหยิบยกให้เป็นข้อที่ควรระวังและต้องคอยพิจารณาว่าประเด็นการเจรจาหรือการกระทำใดๆ จะมีผลต่อมูลหนี้หรือเสียรูปคดีหรือไม่ เพราะหากรู้ไม่เท่าทันเสียแล้วก็อาจไม่มีทางได้รับจ้างอีกเลยทั้งที่ได้ทำงานแล้วเสร็จตามสัญญา  By www.siaminterlegal.com